Margaux el Iraja "Margaux"

Geboren november 1983 - Overleden januari 1995

Onze eerste Afghaan Mona (niet raszuiver) werd eenzaam. Altijd was zij de snelste van alle honden in het park en die vonden haar op gegeven moment niet meer leuk. Dus besloten wij om voor haar een speelkameraad er bij te nemen. Één van onze klanten vertelde ons dat hij een advertentie in de krant gelezen had (het internet van die tijd)dat er Afghanenpups door de kennel "el Iraja" aangeboden werden. Wij maakten een afspraak met Mariejan de fokster en vertrokken naar Den Bosch. Iedereen had een goede raad voor ons waar wij vooral op moesten letten bij de aanschaf van een nieuwe pup. De pup moest attent op ons zijn en met ons spelen, goed oplettend en vrolijk zijn etc....... Eens aangekomen bij het nestje mochten wij meteen de pups zien. Zeven waren het er en zes kwamen onmiddellijk naar ons toe. Behalve de zevende pup die volgens mij helemaal niet blij was om wakker gemaakt te worden door haar broertjes en zusjes. Rood met een pikzwart masker keek zij ons bij kans het huis uit. Wat een klein arrogant loeder dacht ik. Wij hebben nog een hele tijd naar de "fraaie" pups gekeken en met hun gespeeld maar ik viel toch voor de pup die al besloten had om zonder de invloed van ons "domme" mensen helemaal uit eigen overweging zelfstandig, wijs en onafhankelijk te zijn. Wij mochten zelf haar naam kiezen en bij een goede fles Margaux is er op het eind van de avond een keuze gemaakt. Het werd dus Margaux el Iraja. Margaux heeft in heel haar leven alleen maar dat gedaan wat zij voor zich zelf het beste vond en daar hebben wij ons bij neergelegd. Helaas had Margaux tegen bepaalde mensen een nadrukkelijke afkeer. Weliswaar heeft zij nooit gebeten maar personen die ze niet mocht kon ze behoorlijk de stuipen op het lijf jagen. Mijn jongste zus was eens bij ons visite. Op gegeven moment waren wij haar zeker al een uur kwijt. Wat bleek? Bianca was naar de badkamer gegaan en Margaux was voor de deur gaan liggen. Telkens wanneer mijn zus probeerde naar buiten te komen ging ze grommen en liet haar tanden zien. Het is nooit meer goed gekomen tussen die twee. Margaux was tenslotte een Afghaan met principes. Zij ging altijd mee naar de training op de renbaan en wij hebben haar ook diverse keren aan de NVOW werkdagen deel laten nemen maar naar elke verandering van richting of na een bocht hield zij ermee op en deed ontzettend lollig, alsof ze iets wilde vertellen. Later bleek dat zij zo zeer kippig was dat ze de haas niet meer kon volgen. Zij was een heerlijk arrogante en niet voorspelbare Afghaan en wat heel belangrijk is dat wij door haar een lange en intensieve vriendschap aan haar fokster Mariejan, haar echtgenoot Ger en de kinderen Davina en Wesley aan over gehouden hebben.