Ezra Fatinat Al Sjark "Ezra"

Dit verhaal is geschreven door Barbera en Peter Westerhoff

Deze Afghaan, nee, geen hond genoemd, was en is voor ons DE huisvriend aller tijden. Hij was onbeschrijfelijk mooi, lief en begrijpend, maar heel eigengereid en met een grote eigen wil. Wij hebben veel honden gehad maar deze was met recht je kind vriend en metgezel.

Nu even een verhaal over deze Afghaan. Na ongeveer 2 jaar zoeken kwamen wij in contact met de kennel Fatinat Al Sjark, eigenaar Margit en haar '''beesten bende''', en zagen na korte tijd dat wij hier iets goeds waren tegen gekomen. Het heeft wel wat tijd gekost voor zij ook wist wat een Afghaan voor ons betekende, vooral voor mijn vrouw. Haar vertrouwen in ons groeide echter en wij kregen de toezegging om een pup van haar over te nemen. Eerst zouden wij een andere pup krijgen maar gelukkig is het EZRA geworden. Voor ons was hij een huisvriend en geen showhond . Al was hij er wel geschikt voor en behaalde de prijs van reserve kampioen van Nederland , ook al had hij geen ervaring met ringlopen en was dus snel afgeleid . Toen hij jong was kon Ezra met iedere hond overweg maar toen hij "volwassen'' was, had hij een heersers mentaliteit tegenover de andere honden en was het, vooral met mannetjes, wel eens grommen. Dan pas ervoer je wat een kracht deze Afghaan bezat, en was hij soms moeilijk te houden. EZRA luisterde wel naar je maar deed wat hij wilde dus moest je er wel eens achteraan en ik deed dit met liefde . Men weet dat je een Afghaan niet los kan laten lopen dus was hij altijd aangelijnd maar wij hadden de laatste jaren een grote boot en daar kon hij wel los lopen al was het wel oppassen of het hek dicht was. Het is 1x gebeurd dat deze een stukje open stond en EZRA liep er met zijn speciale loop naar toe en stond onder aan de dijk maar gelukkig liep hij onder langs "zoals altijd " toen hij aangelijnd was. Mijn vrouw heeft toen wel angsten uitgestaan, want hij liep op zijn draf stevig door zodat mijn vrouw hem echt niet meer zag dus zoeken, ja, zelfs met de auto er achteraan en ja hoor ze zag hem wel veel verder dan hij ooit geweest was en kwam gedwee weer mee. De auto was voor hem een geliefde plaats en hij was altijd als eerste buiten als wij met de auto weggingen. Hij was een voorbeeldige ''passagier'', klaagde nooit, en was vaak met moeite uit de auto te krijgen. Ook is hij 1x naar Rotterdam geweest en heeft achter een "'haas"' aangelopen maar de intelligentie overwon van het domweg er achteraan lopen, want wat deed hij: hij liep eerst erachteraan maar toen de "'haas"' bochten ging maken was er voor hem de lol ervan af en ging rechtdoor en toen maar daarheen waar hij wilde. Toen mijn vrouw een herseninfarct heeft gehad was voor ons de vraag wat nu met Ezra moesten doen, daar hij iedere week in bad ging en mijn vrouw er de hele dag mee bezig was om hem weer in topconditie te krijgen. Dit ging niet meer dus was de vraag aan Margit of zij iemand wist die hem kan verzorgen . Ezra ging dus naar Margit en wij kregen een ander hondje maar na een aantal maanden zat Margit met Ezra te huilen omdat hij ons echt miste. Er was wel iemand die Ezra wilde, maar die zou dan zijn lange haren gaan afknippen, dat konden wij zelf ook wel daar hoefde hij niet voor weg. Dus na lang overleg hadden wij besloten om hem weer terug te nemen en zijn haren te kortwieken, ook was een wassalon gevonden om hem te behandelen. Toen wij bij Margit aan kwamen waren alle honden buiten en gingen wij ook daar heen, mijn vrouw riep zijn naam maar hij hoorde niets, het was net een zombie, keek maar zag niets, was niet doof maar hoorde niets. Pas toen ik met stemverheffing zijn naam noemde was het net of er knop werd omgezet, hij stond stil, draaide zich om en zag mij, liep op mij toe en sprong omhoog en hield mij met zijn voorpoten vast om mijn nek. Toen hebben wij gehuild, en hij is ook nooit meer weggeweest. Nu ik dit opschrijf krijg ik nog een brok in mijn keel, en zit ik met tranen in mijn ogen alsof ik het weer ervaar. Even iets er tussendoor. Als wij op vakantie gingen (ver weg ) dan ging Ezra altijd naar Margit. Maar na het bovenstaande ging dat niet meer, en hebben wij een adres in Driebergen gevonden. Daar is hij 2 zomers geweest, alleen ging hij zitten ''loeien'' omdat hij dacht dat hij alleen was, dus dat was ook weer niets, de mensen waren wel goed voor hem. Hoe was hij in huis; altijd aanwezig maar nooit teveel. Hij kwam gezellig bij je zitten en legde zijn kop op je schoot, wilde bij je zijn maar niet opdringend. .Hij keek in je ogen en wist wat je bedoelde met wat je zei. Zeer begrijpend maar nooit zijn waardigheid verliezend. In de 11,5 jaar is hij nooit ziek geweest en ging alleen naar de arts om zijn inentingen eens per jaar te halen. Het was dus voor mijn vrouw een domper dat hij, kort na het uitlaten, vreemd ging doen hijgen en overal ging liggen waar hij altijd ging liggen . Toen mijn vrouw de dierenarts had gebeld zei deze dat het waarschijnlijk een hersenbloeding was. Maar hij kon niet komen want hij was ergens mee bezig en kon niet weg. De volgende was met een operatie bezig en kwam dus ook niet. Eindelijk bij onze eigen dierenarts in Driebergen die zei: kom maar. Maar dat ging niet meer omdat Ezra als een zak zout op de grond lag. Toen is de dieren ambulance gekomen en zijn ze naar de kliniek gegaan, waar ik al gearriveerd was na een alarmerend telefoontje van mijn vrouw. Na een onderzoek was de conclusie dat hij inderdaad een hersenbloeding had, er was geen reactie meer op pijnprikkels. Nadat hij een paar spuiten had gehad kwam de vraag wat we wilden doen, daar wij de andere honden in onze tuin hadden begraven. Nu ging dat niet omdat wij al enige tijd op een flat woonden. Het voorstel kwam om hem te cremeren maar daar wilden wij niets van weten. Toen is de mogelijkheid gegeven om hem te begraven in Rhenen. Daar is hij toen naar toe gebracht en "opgebaard" gelegen, wij moeten zeggen dat wij dit iedereen kunnen aanraden. Zeer verzorgd en ze laten je rustig de tijd om afscheid te nemen.

Mijn vrouw is na dit gebeuren zeer van streek geweest. Zij wilde zich niet meer aankleden en deed niets meer dan noodzakelijk was, zodat wij na korte tijd weer bij Margit aan klopten of er nog jonge hondjes waren of kwamen maar dan alleen van het kleine soort. Dus nu hebben wij weer een hondje en zijn zeer tevreden al zal het nooit meer zijn zoals vroeger.